Ιερή Εκεχειρία

Από την αρχαιότητα ακόμη οι άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη για μια παγκόσμια ειρήνη. Για μια ειρήνη όπως την οραματίστηκε ο Μιχαίας ένας από τους προφήτες της θρησκείας μας. Όπως την οραματίστηκαν τρεις ισχυροί άνδρες της αρχαιότητας: ο Ίφιτος, ο Λυκούργος και ο Κλεοσθένης.

Αυτοί λοιπόν οι άντρες πήραν στα χέρια τους έναν απλό χρησμό και τον έκαναν θεσμό, τον έκαναν τρόπο ζωής.

Ήταν ο Φοίβος αυτός που είπε: «Ο Ίφιτος και οι Ηλείοι πρέπει ν’ ανανεώσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες» και μια νέα εποχή ξεκίνησε. Μια συμφωνία έμελλε ν’ αλλάξει την ιστορία ενός τόπου και πολλών λαών. Αυτή η συμφωνία ήταν η ανανέωση των Ολυμπιακών Αγώνων με το θεσμό της Εκεχειρίας.

Εκεχειρία! Μια λέξη βαθιά ριζωμένη στην ζωή των αρχαίων Ελλήνων που μετρούσε στην κάθε τους κίνηση. Γι’ αυτούς ήταν λέξη ιερή και απαραβίαστη. Κανείς άλλος εκτός από αυτούς δεν ήξερε τη σημασία αυτής της λέξης.

Δίχως δισταγμούς και δόλους εγγυούνταν για αυτόν τον θεσμό, από τη στιγμή που τον ανακοίνωναν. Τίποτα όμως δεν ήταν αρκετό. Πολλές φορές στην ιστορία μας αναφέρθηκαν γεγονότα τα οποία σπιλώνουν αυτή τη λέξη και αναδεικνύουν τον σκληρό, αμετάπειστο και αλύγιστο χαρακτήρα των ανθρώπων. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό της πράξης των φιλοπόλεμων Σπαρτιατών οι οποίοι -καθώς επέβαλε ο θεσμός- αφού πλήρωσαν το ποσό που τους ορίστηκε και αφού ελευθέρωσαν το Λέπρεο μπόρεσαν να ξανασυμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η μεγάλη οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί κανείς να πει πως χαρακτηριζόταν απ’ την Εκεχειρία. Το πνεύμα, το μόνο ασυναγώνιστο πνεύμα μιας εποχής δοξασμένης και ξεχωριστής. Μιας εποχής γεμάτης από την καθαρότητα του απλού λαού. Μιας εποχής που πάνω απ’ όλα ήταν η ευγενική άμιλλα, η τίμια μάχη, και η συναδέλφωση.

Ένα απλό ιερό, ήταν η αρχή και το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων και της Εκεχειρίας. Σιγά σιγά αυτό το ιερό πήρε δύναμη, απέκτησε φήμη και κύρος και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Αλλά δεν ήταν το μόνο. Ένδοξες σελίδες γράφτηκαν στην ιστορία της Ελλάδας λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων και της Εκεχειρίας.

Ακόμη και στην ποίηση αυτή η λέξη ήταν απ’ τις κυρίαρχες. Μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες χάρισε στην Ελλάδα μια μακρόχρονη και μοναδική κληρονομιά από αριστουργήματα.

Σήμερα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει «Αλήθεια, η Εκεχειρία θα μπορούσε να ξαναγυρίσει μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην έδρα της; Θα υποστηριζόταν άραγε μια τέτοια ιδέα;» Ειλικρινά απάντηση δεν υπάρχει. Κανείς μέχρι τώρα, απ’ όλους αυτούς που περηφανεύονται για τα κατορθώματά τους στις σκέψεις, δεν το συλλογίστηκε.  Απολύτως κανείς. Χρόνια τώρα ακούμε τους γύρω μας να μιλούν για το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Για το δίδαγμα του θεσμού της Εκεχειρίας. Μα ποιος είπε: «Φτάνει», «Σταματήστε πια να μας μιλάτε για το παρελθόν και προσπαθήστε να δημιουργήσετε το παρόν και το μέλλον.» Η απάντηση είναι κανείς.

Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται ότι σήμερα η λέξη Εκεχειρία μένει μόνο αυτό που είναι. Μια απλή λέξη, ξεχασμένη στα βιβλία της ιστορίας μας, που περιμένουν γεμάτα σκόνη να ανοίξουν και να ξαναγεμίσουν με ιστορικούς άθλους των ανθρώπων. Στις μέρες μας λοιπόν, δεν έχει τη σημασία που θα έπρεπε να έχει και δεν της αξίζει.

Στην πραγματικότητα δεν αξίζει σε εμάς να ξεχάσουμε αυτή τη λέξη και δεν πρέπει να την ξεχάσουμε. Πρέπει να την κρατήσουμε μέσα μας ζωντανή, γεμάτη από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας για ένα ξεχωριστό και αληθινό μέλλον, όπως το παρελθόν.

Κυριακοπούλου Αθανασία – Τάξη Α      

Γυμνάσιο Αρχαίας Ολυμπίας